Vazgeçebilmek…

Düşün ki elinde dikeni batmış bir gül var. Canını yakıyor, seni acıtıyor ve hatta ellerini kanatıyor ama sen hala bırakmak istemiyorsun.

“Hayır! O bir gül ve ben bu gülü tutmaya devam edeceğim.”Diyorsun.

Neden? Canını yakmasına o kadar izin veriyorsun.

Elini kanattığını görmüyor musun?

Aslında en doğrusu o gülü nazikçe bırakmaktır.

Sana iyi gelmeydiyse o gülü güzel diye elinde boş yere tutmanın bir anlamı yok ki…

Bu durum hayattaki birçok şeye benziyor mesela toksik bir ilişki…

Senin için iyi olmadığını biliyorsun her gün canını yakıyor ama ben vazgeçmem sonuna kadar mücadele ederim diyorsun ya da artık mutlu olmadığın bir iş ama ben buraya yıllarımı verdim nasıl bırakırım diye düşünüyorsun.

Biz genelde bir şeyi sonuna kadar götürmenin “güç” olduğunu düşünüyoruz. “Asla pes etme deriz kendimize.” Ama asıl güç, bize zarar veren şeyleri zamanında bırakabilmektedir.

Yani her zaman dayanmak, direnmek değildir bizi güçlü yapan bazen “tamam artık yeter, bu bana iyi gelmiyor.” diyebilmek de büyük cesaret ister bırakmak, vazgeçmek gibi görünse de aslında yeni başlangıçlara yelken açar.

Bazen eşyalarınla bile vedalaşamazsın. Kenarı kırık çatlamış tabaklar, kahve fincanları, üstüne olmayan kıyafetler öylece bir kenarda durur, gözün görür, belki kullanırım bir gün diye elinin altında tutarsın. Ama ne kullanabilirsin ne de atabilirsin… Hayatında gereksiz yer kaplar. Temizleyeceğim, düzenleyeceğim diye boşuna zaman ve emek kaybedersin.

Cesaret ister vazgeçmek…

Oldurmaya çalışıp olduramadığın şeylerden vazgeçmek de bir sanattır.

Çok emek verdiğin ve bu emek uğruna vazgeçmediklerinden hiç sonuç alabildin mi?

İyilik Olsun…

Esas olan nerede vazgeçip, nerede ısrarcı olacağını bilmektir.

Bu hayatta gördüğüm; kendi bireysel hedeflerimde önüme ne kadar engel çıkarsa çıksın vazgeçmeden çalışmaya devam ettiğimde hedeflerimden daha da iyisine ulaştım. Çok çalışarak olduğunu kabul etmeliyim.

Ancak bir amaç uğruna birileriyle girdiğim hiçbir oluşumdan kendi adıma bir isteğim olmasa da verimli sonuç alamadım. Çünkü zaman zaman insan, insanın engelidir. Ne sonuçalabilirsin ne de verim. Bu gibi durumlarla karşı karşıya kaldığımda; şartları tarafsız gözlemleyip, kendimi sorguladığımda ve ait olmadığımı hissettiğimde net bir şekilde ayrılmak istediğimi beyan etmişimdir. Fakat ayrılırken de sonuna kadar üstüme düşen görevleri yapmışımdır. Bu kanalda beni aşağı çeken bir şey kalmamıştır artık önümde ve kendi yolumda kendi bildiğimde yola devam etmişimdir.

Kısacası vazgeçmek bir kayıp değil, kazanım olmuştur. Bazen huzur kazanmışımdır bazen de zaman… Adı her ne olursa olsun illaki bir kazanım olmuştur.

Hayat bu, her zaman her yaptığın iş, her tanıştığın kişi sana uygun olmayabilir. Karşına çıktıysa vardır illaki bir sebebi. Her yapılan bir yanlış bir deneyimdir, bir öğretidir. Bunlar seni sen yapan temel değerler olacaktır. Ben buna “sermaye” diyorum. İnsanın yüklü bir sermayeye sahip olması zaman alıyor ve sermaye kolay elde edilmiyor.

Hayatta vazgeçme zamanını artık doğru ayarlayabiliyorsan artık sağlam bir sermayen var demektir. Kolay kolay yıkılmayacak duruma gelmişsindir. Yani gerçek anlamda “güç” sahibisindir artık. Önemli olan bu sermayeye sahip olmak için fazla geç kalmamaktır.

Yukarıdaki sözlerim olmuyorsa hemen vazgeç olarak algılanmasın. Vazgeçmemek için küçücük bir umut ışığı da olsa sonuna kadar gidilir mi? “evet, gidilir…” Ama tüm yollar denendiyse ve artık gitmediğini düşünmeye başladıysan “emin ol, gitmeyecektir…” işte o zaman vazgeçme zamanı gelmiştir.

Şimdi kapat gözlerini ve hayatını düşün…

Müzik Önerisi; Mark Eliyahu– Open Sky

Saygılarımla;

Süreyya Kocadağ

Uzm. Aile Danışmanı-Dikkat Eğitmeni

Eğitim Danışmanı